00. Angels lift me. Are you with me?

           Kochanie kogoś nie łączy się jedynie ze wspólnym jedzeniem wykwintnych śniadań (tudzież - spalonych tostów), śmianiem się z rzeczy, które nie wzruszają innych, czy pocałunkach składanych, gdy druga połówka usiłuje skupić się na treści książki wieczorem. Najczęściej ze strachem.

           Myślę, że miałam przeczucie. Po prostu ogarnęło mnie pewnego dnia, kiedy Maxi niezdarnie mocował się z wężem ogrodowym.

Pomyślałam wtedy, że go kocham.

A potem, że mogę go stracić.

           Powiedziałam mu to tydzień później. Wyśmiał mnie, po czym przytulił do siebie i obiecał, iż to, co jest między nigdy nie zginie. Uspokoiłam się, aczkolwiek Przeczucie dopadało mnie każdego dnia, wyciągając swoje straszne szpony ku mojemu życiu.

           Wtedy Maxi sadzał mnie sobie na kolanach, jak małą dziewczynkę i zaczynał gładzić po włosach, co zawsze mnie pocieszało. Później zrobił mi kakao. Obdarował mnie tymi samymi słowami: to, co jest między nami nie zginie.

           Prawie mu uwierzyłam, kiedy uświadomiłam sobie, iż nie ma daru jasnowidzenia i tak naprawdę nikt nie ma pojęcia, co przyniesie następny dzień. Na wszelki wypadek przestałam o tym mówić. Zamiast tego wspólnie wykreślaliśmy daty w kalendarzu. Siedem dób i cztery godziny – tyle czasu zostało do naszego wesela.

           W międzyczasie pojechaliśmy do Francescy. Śmiał się z mojego czerwonego garbusa, chociaż znał go od ładnych paru lat. Nazwał go Shimon, na cześć Shimona Moore – wokalisty zespołu „Sick Puppies”, którego do tej pory darzyliśmy wielkim sentymentem.

           Obraziłam się, też ostatecznie nie pojechaliśmy Shimonem, lecz jego autem. Kupił je przede wszystkim z chęci łowienia zazdrosnych spojrzeń sąsiadów. Garbus został w garażu, a ja odniosłam dziwne wrażenie, iż jego światła smutnie spoglądają na dostojny samochód Maxiego.

           Doszłam do wniosku, że może wyglądać to na rutynę, bo ciągle słuchamy tej samej piosenki, wracamy do identycznych wspomnień i nałogowo wyznajemy sobie miłość. Ale tak zwyczajnie: bez transparentów i ckliwych publicznych wystąpień. Po prostu.

-Kocham Cię.

-Ja Ciebie też.

           I to by było na tyle. Maxi podkręcił głośność, nucąc pod nosem „White Ballons” – piosenkę, przez którą kiedyś, o mało co byśmy się pozabijali. Teraz jedynie delikatnie kołysaliśmy się w jej rytm, ciesząc się tym symbolicznym brzmieniem. Nieważne, czy Waszą Rzeczą jest piosenka, książka czy czekolada mleczna ze sklepiku na rogu. Ważne, że przywołuje Coś, co stanowiło pewne urozmaicenie, cicho pląsające po cieniutkiej lince życia.

           My mieliśmy tę piosenkę. Stare dzieje, Angie wybrała dla nas ten utwór na zajęciach ze śpiewu. Bynajmniej nie obchodziło nas jego przesłanie – bardziej fakt, iż mieliśmy wykonać go razem, co uchodziło wtedy za tragiczną w skutkach katastrofę.

           Oczywiście nie przewidzieliśmy, że to prosta droga do wpadnięcia w sidła największej kanciary na świecie – miłości. Umiałabym rozłożyć to na szczegóły lub inne drobne kawałeczki, lecz w skrócie wyglądało to tak: parę spojrzeń, rozmów, spacerków, słabości – koniec naszej walki. Od tej pory toczyliśmy ją jedynie z Fran, która uparcie pstrykała nam zdjęcia, gdy byliśmy bardziej zajęci sobą.

-I'm holding onto white balloons up against a sky of doom…

-Maximilianie Ponte, mógłbyś łaskawie zamknąć się na parę minut? Prowadzę.

-I to moim samochodem. Tylko spróbuj go zniszczyć, Natalio Ponte.

-Perdido.

-Kwestia dwóch dni – wyszczerzył zęby w uśmiechu. – W sumie nie powinienem się cieszyć. Ograniczysz moją wolność!

           Zorientowałam się, że naprawdę jestem w nim zakochana, kiedy zaczęłam śmiać się z jego żartów – nie żartów. Wszystko, co robił wywoływało silne bębnienie w mojej klatce piersiowej, a samo serce nie mogło już nadążyć z tymi zbyt wylewnymi reakcjami.

           Zostało tak do dzisiaj. Byliśmy zupełnie odseparowani od świata, a właściwie jego części, jaką do tej pory zdążyliśmy zobaczyć. Po prostu nie interesowały nas poglądy ludzkie. Mieliśmy siebie, cieszyliśmy się swoją obecnością i było nam z tym dobrze.

-Zabrałeś prezent dla Fran?

-Jest w bagażniku. Kocham Cię – ucałował moje ramię. – Najbardziej.

-Ja Ciebie też. – Odpowiedziałam wedle stałego i wiecznego schematu, który nigdy mi się nie nudził. Teraz całował moją skroń. – Powtarzam, że prowadzę. Twoim samochodem.

-Jezu – natychmiast się oderwał. – Widzisz, do czego mnie zmuszasz? Nie można się powstrzymać. Mam jednak wielką nadzieję, iż to tyczy się tylko mnie, a nie twoich licznych facetów na boku.

-Licznych, też coś… – Skręciłam w lewo. – Zaledwie pięciu.

           Wspominałam już, że śmianie się z niezabawnych rzeczy działa w obie strony?

           Wjechałam wtedy w nieznaną mi dotąd uliczkę. Ciągnęła się przez niewielki las, gdzie kiedyś tata zabierał mnie na grzyby, których nie znosiłam, ale i tak mu pomagałam, bo nie lubiłam jak się smuci. Najbardziej ciągnęło mnie do muchomorów. Wyciągałam małe rączki ku ich dużym, czerwonym kapeluszom, a wtedy ojciec rzucał mi się na pomoc.

-Muchomora?

-Bardzo śmieszne.

-Owszem. Spokojnie, Natalko. Twój tata wiele razy mówił mi, że byłaś wszystkożerna – zamyślił się chwilę. – Właściwie nadal jesteś.

           W melodii „White Ballons” brakowało mi odgłosów charczącego sinika Shimona. I chociaż garbus był obiektem kpin Maxiego, to służył nam na co dzień. Ale Shimon z zespołu dawał sobie radę sam - nawet bez swojego samochodowego imiennika.

           Zanuciłam pod nosem początek drugiej zwrotki. Przeszło mi przez myśl, iż tak pewnie będzie zawsze. Będziemy śpiewać tę zakichaną piosenkę do końca naszych dni, a mój garbus pozostanie codziennym obiektem obelg. Ja, Shimon, Maxi i jego niebo na kółkach.

-Co do…

           Wytężyłam wzrok. W naszą stronę zmierzały dwa małe tlące się światełka. Moje dłonie zaczęły się trząść. Żółte plamki były coraz bliżej. Z każda sekundą poruszały się szybciej.

-Wszystko okej?

-Tak, tylko…

-Bez obaw. To samochód, możemy jechać dalej.

           Nie odpowiadałam. Intensywnie wpatrywałam się w ten sam punkt, mocno zaciskając palce na kierownicy. Na moim ramieniu usiadło Przeczucie. Słyszałam, jak szepce mi do ucha same najgorsze rzeczy. Zagłuszyło nawet głos Maxiego. Zagłuszyło krzyk.

-Naty, uważaj!

           Wyczułam jego ciało na sobie, w moich uszach brzmiał Shimon Moore i pisk opon. Wszystko zawirowało, łącznie z obcym samochodem, którego kierowca musiał być nieźle nawalony, bo jechał na złym pasie ruchu.

           Przed nicością Maxi powiedział, że mnie kocha i to, co jest między nami nie zginie. Potem usłyszałam bicie serca. Ale już tylko jednego.

           Maxi zmarł parę godzin później na OIOM-ie. Lekarka gładzi mnie po ramieniu, a ja tracę duszę.