01. Goodbye my lover.

           Ciasno. Duszno. Jak w piekle?

           Obce twarze patrzyły na mnie z litością, podsuwały pod nos herbatę, kawę, lampki wina. Stoję na uboczu, mając cichą nadzieję, że choć tu mnie nie znajdą. Nie chcę słuchać tych pieprzonych kondolencji, czy jeszcze gorszego „Wiem, jak to jest”. Nikt nie wie. Oni tylko widzą. I są – a może raczej zatruwają powietrze swoją ciężką obecnością. Nie zapraszałam ich tu. Nikogo nie zapraszałam. Nie robiłam zupełnie nic.

           On też tam był. Uśmiechał się wprost z mosiężnej, złotej ramki, którą przytargał ze sobą Marco. Za nim rozciągał się las, gdzieś z tyłu powinnam znajdywać się ja, ale mnie ucięto. Zabawne, podobnie zrobił los. Z tym, że to on wyszarpnął Maxiego z mojego obrazka.

           Jedynym moim pragnieniem było wzięcie tej pieprzonej ramy i głośne rozbicie jej o podłogę. Ta szopka nie miała mieć miejsca. Powinnam być z nim. Spoglądam na zegar. Wybiła szósta wieczorem. O tej porze zwykle oglądaliśmy Holly program prowadzony przez na oko czterdziestoletnią rudowłosą kobietę z widoczną nadwagą. Dymała nad muzyką współczesną, przywoływała brzmienia sprzed paru, kilkunastu lat.

           Tymczasem Holly rozważała wraz z innymi widzami, którzy nie musieli udać się na stypę narzeczonego.

           Siadam w kącie, uciekając od wszelkich, zatroskanych spojrzeń. Czuję, że będę płakać. Wyobrażam sobie, iż jest On tu ze mną. Przystaje, przygląda się zapełnionemu przekąskami stołowi, gwiżdże.

-Ile jedzenia! Dzień dobroci dla Maxiego?

           Tak by właśnie powiedział, gdyby nie był jedynie papierowym odbiciem w brzydkiej ramie. Gdyby żył.

           Szukam znajomego zapachu piżmu, żałośnie pociągam nosem. Nade mną kręci się mnóstwo osób (większość z nich widzę pierwszy raz na oczy – On pewnie też by ich nie skojarzył), ale żadna z nich nie jest Nim. W takich chwilach zawsze przytulał mnie do siebie, a ja natychmiast robiłam się spokojna. Mrużę oczy. Nadal nic. Otaczają mnie światła, ale widzę jedynie ciemność.

-Naty? – Przede mną znikąd wyrasta Francesca. Patrzy na mnie proszącym wzrokiem. Ciężkim. – Zechciałabyś powiedzieć parę słów?

-Nie – burkam, ale jej twarz nie traci ponaglającego wyrazu. Robi mi się niedobrze.

-Naty, proszę… On by tego chciał.

Zamieram.

-Coś ty powiedziała? – Podnoszę się z podłogi, chwytam za kołnierz jej jedwabnej bluzki. – Czy wiesz, czego On by chciał? Chciałby być tu ze mną, śmiać się z was, mówić, że mnie kocha. Nic nie wiecie. Nic – syczę, puszczam ciemnoniebieski materiał. Francesca odsuwa się chwiejnym krokiem.

           Nawet nie zauważam, kiedy szybkim ruchem otwieram drzwi i wybiegam, jak najdalej od tego całego cyrku. Ich spojrzenia podążają za mną, ktoś krzyczy moje imię. Zakrywam uszy dłońmi. Wciąż lecę przed siebie, mając głupią nadzieję, że Maxi czeka na końcu drogi, by złapać mnie w ramiona.

           Moje ciało styka się z kamiennym podłożem, noc na niebie przenosi swoje ostrza na moje ciało i duszę.

-Niech mnie ktoś zabije – błądzę dłońmi po ziemi, jest zimno.

-Ale się wykrwawiłaś.

-To przez Ciebie.

-No proszę! Umarłem, a nadal obarczasz mnie winą za wszystko.

-Mógłbyś nie brzęczeć w mojej głowie, tylko wrócić tu w całości? Potrzebuję Cię.

-Na chwilę obecną – na pewno.

-O czym ty mówisz, idioto? Kocham Cię, słyszysz?!

-Ja również pałam do Ciebie miłością, droga Natalio, ale ten chodnik chyba nie jest za wygodny. Jak uważasz? – Mówi głos za mną, a ja nawet nie mam siły się odwrócić. Chociaż dobrze wiem, do kogo on należy.

-Ale…

-Jest okej. Rozmawiałaś z Maxim, rozumiem – słysząc to imię, moje serce zanosi się jeszcze większym szlochem. – Mówiłem im, żeby zamknęli się, chociaż ten jeden raz. I zaufaj tu komuś, człowieku! Oni nic nie wiedzą. – Żachnął się Federico, siadając koło mnie. – Chrzanić ich.

           W tym momencie pałałam do ludzi szczególną nienawiścią, ale po głębszym namyśle doszłam do wniosku, że jest jedyną osobą, jakiej widok nie doprowadza mnie do psychozy.

           Wielka szkoda, że los nie jest człowiekiem. Zobaczyłby cwaniak, jak to cholernie boli. Mogłabym też dać mu w twarz. Ale nie. On wciąż czyhał w powietrzu, zanosząc się diabelskim chichotem, planując większe – gorsze – przedstawienie. Miałam ogromny żal do Boga, że mu na to pozwala. Czemu wziął Jego, a mnie zostawił? Co takiego zrobiłam, by móc dalej brnąć przez życie, które w sumie nie powinno się tak nazywać, bo świat bez niego w żadnych stopniu nie przypominał tego domniemanego cudu – prędzej burdel.

           Teraz mógłby mnie wyśmiać. I pogłaskać po głowie. Proszę…

-Natala – z zaćmienia wypływa głos Federico. – Życie lubi się tak po prostu pieprzyć. Wiesz, próbowałem z nim rozmawiać, czekałem na jakiś sygnał… Wydawało mi się, że tak się robi. Kolejna bujda – płakał; łzy sączyły się z jego przekrwawionych oczu. – Najlepsi przyjaciele są na zawsze. Czy Bogu trzeba tłumaczyć to pojęcie? A jeśli „na zawsze” trwa nie tylko na Ziemi, to powinienem umrzeć razem z nim.

„To, co jest między nami nigdy nie zginie, Naty.”

           Jego ciepły głos przemawia do mojego ucha, chociaż wiem, że jest tylko niemrawym echem dochodzącym ze wcześniejszych dni. Brzmi jak piękna muzyka, jednak wbija nóż w serce.

-To ja prowadziłam ten pieprzony samochód. Ja. Nie on. – Mówię, a z moich oczu skapują pojedyncze łzy. – Dlaczego mi nic się nie stało? Dlaczego skończyło się tylko na paru siniakach, zadrapaniach, a Maxiemu na życiu? To nie jest sprawiedliwe – łkam, mnąc w dłoniach materiał czarnej spódnicy – nawet jej nie wyprasowałam. Tymczasem wszyscy goście od siedmiu boleści wystroili się tak, jak na pokaz mody.

-Nikt nie powiedział, że będzie sprawiedliwie – stwierdza Fede. – I to jest najgorsze, bo możesz być niewiarygodnie dobrym człowiekiem, a los i tak ma cię w głębokim poważaniu.

-Dlaczego?

-Dlatego.

           Nie spodziewałam się sensownej odpowiedzi. Zadałam najbardziej typowe pytanie na świecie, bo nic innego nie przyszło mi do głowy. Zwyczajnie nie wiedziałam, czemu stało się akurat tak, a nie inaczej. Przecież mogło być dobrze. Mogłam nadal słuchać jego marudzenia każdego ranka, mogłam pić tę obrzydliwą kawę, którą serwował mi po przebudzeniu, mogłam nadal dziwić się jego namiętnym upodobaniom do oglądania piłki nożnej, mogłam trzaskać drzwiami, by potem przyjść do Maxiego i rozkleić się jak małe dziecko.

           Jednak nie. Nie mogłam. Przez widzimisię losu zostałam skazana na życie bez niego.

-Jak…

-Jak teraz będę żyła? – Nie daję mu dokończyć, puszczają mi nerwy. – Czemu każdy pyta się o to samo? Czego właściwie się spodziewacie? Tego, że się uśmiechnę i powiem „zdarza się”? Nie wiem, Federico. Nie wiem, jak przeżyję każdy z tych zakichanych dni bez niego.

-Przerwałaś mi. Nie o to mi chodziło – spogląda na mnie ze smutnym uśmiechem. – Inni każą ci zapomnieć, a ja zrobię na odwrót. Opowiedz mi, jak się poznaliście.

Spoglądam na niego z wdzięcznością. Zaczynam mówić, choć wiem, że on doskonale zna tę historię.

-Włożyli w to niemało wysiłku – pan Ponte poprawił beżowy krawat. – Całkiem przyzwoita szkoła – spojrzał na wnuka z troską. – Jesteś pewien, że chcesz to robić?

-Chcę – Maxi skinął głową. – Nie przeszkadza ci to?

-Gdybym powiedział „tak” – posłuchałbyś mnie?

-Nie – odparł ze szczeniackim uśmiechem. – Pytam z grzeczności.

-Sam widzisz. Jestem z ciebie dumny. – Wyznał, jeszcze raz spoglądając na szyld szkoły muzycznej „Studio21”. – Idź już. W domu opowiesz mi, jak było. Trzymam kciuki.

           Dziadek oddalił się w stronę samochodu, a on, nie zwlekając już ani chwili dłużej, ruszył przed siebie. Spojrzał jeszcze na rząd cyferek niedbale zapisanych na świstku papieru: sala trzydzieści cztery.

           Mimo wszelkich śladów nowoczesnej architektury, budynek nie dysponował windą. W związku z tym musiał udać się na drugie piętro krętymi schodami, gdzie szczególnie pożałował, że nie ma na sobie ulubionych trampek, a eleganckie buty. Nie on jeden zresztą: większość osób dostosowało się do wymogów dyrekcji, gdzie nawet ubranie ciemnych dżinsów na większe imprezy było traktowane jak poważne wykroczenie.

           Gdy dotarł pod wyznaczoną salę, czuł się mniej więcej tak, jakby właśnie ukończył maraton. Rozejrzał się dookoła. Musiał upewnić się, że w pobliżu nie ma nikogo, kto mógłby podziwiać jego czerwoną od wysiłku twarz. Wyglądało na to, iż dotarł tu pierwszy. Odetchnął, ocierając czoło dłonią.

           Jego satysfakcję zburzyła ciemnowłosa istota, samotnie siedząca na parapecie. Jej ręka ściśle przylegała do piersi, druga zajęta była trzymaniem telefonu. Podszedł bliżej, dostrzegając cień niezadowolenia na niebrzydkiej dziewczęcej buzi.

-Nie obchodzi mnie twoje rozpoczęcie roku. Szwy mi puściły. Przywieź mi jakąś bluzę, słyszysz? – Zasyczała do telefonu, wciąż kurczowo trzymając dłoń na klatce piersiowej. – Nie ma bata. Rodzice są w pracy. Za dziesięć minut wszystko się zaczyna. Lena, błagam. Obiecuję, że zrobię wszystko. Będę ścieliła za ciebie łóżko, myła naczynia… - Wyliczała. – Nawet umówię cię z Sebą! Wiem, że zawsze ci się podobał. Lenka, siostrzyczko najdroższa – prawie płakała. – Proszę! Nie bądź taka… Halo? Lena? Lena! Szlag by to – Mruknęła z wściekłością, znagla dostrzegając jego obecność. – A ty co się tak gapisz?

           Speszył się. Stał zaledwie kilka centymetrów przed nią, z głupim uśmiechem przyklejonym do twarzy. Mógł przyznać się, że podsłuchiwał, ale primo: to niegrzeczne, secundo: szwy zaliczały się do zanadto krępujących tematów.

           Nie wypadało też nic nie mówić.

-No więc ten… Szwy ci puściły?

           Nie wypadało również robić z siebie debila.

           Przerażona, ściślej skrzyżowała ramiona. Spojrzał na nią z politowaniem.

-Użyczyć ci rąk?

-Zamknij się – warknęła, odwracając się tyłem. – To najgorszy dzień w moim życiu!

-Dlatego proponuję ci moją pomoc.

-Spadaj. Idź zabawiać inne dziewczyny swoją wątłą klatką piersiową.

-Przynajmniej jestem ubrany.

-Ja też!

-Jeszcze – wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Nikt nie mówił ci, że bluzek po młodszym rodzeństwie się nie nosi?

           Otworzyła usta, ale nic nie powiedziała. Triumfował. Z przyjemnością obserwował jej reakcję, kiedy z korytarza doszedł cichy dźwięk kroków. Uczniowie zaczynali się schodzić.

           Widok jej spłoszonego wzroku nieco go zmartwił. Pocieszał się, że zasłużyła. Nie wyglądała na szczególnie miłą. Prędzej na taką, co gardzi wszystkimi i wszystkim. Ale gdy kąciki jej ust zaczęły lekko drżeć, już cały tonął w tym biednym spojrzeniu.

-Masz. – Zdjął z siebie czarną marynarkę i podsunął jej pod nos. – Tylko dlatego, że mam dobry dzień.

-Dziękuję. – Zatrzepotała długimi rzęsami, zaraz poważniejąc. – W sumie to sama bym sobie poradziła, ale… - Zawahała się, bo nieco odsunął od niej nakrycie. – Daj to. Chyba będzie za duże. No trudno. Nie jesteś takim idiotą, na jakiego wyglądasz.

-Naprawdę? Umrę ze szczęścia.

           Reszta dnia upłynęła głównie na słuchaniu regulaminów, zasad i innych takich z namaszczeniem czytanych przez Angie. Zdążył zapoznać się już z większością klasy. Całkiem przyzwoici ludzie. Odwrócił głowę, odrywając się na chwilę od szkolnych mądrości życiowych, bez których, jak wspomniała Angeles: „absolutnie nie przeżyją”.

           A ona – ta od szwów - stała gdzieś na końcu. Uśmiechnięta. Podekscytowana. I w za dużej marynarce.

**

Dodaję coś po pięciu dniach. Święto.

Zaległe komentarze powinny pojawić się do końca tygodnia. Dziękuję za wszystkie opinie - dodają skrzydeł, niczym Red Bull.