06. Lights will guide you home.

Sobota przyniosła zapach majeranku i ospałe spojrzenia mgły zza okna. Resztki mnie obdarzyła za to jakąś paskudną epidemią, która równie dobrze mogła być owocem porozrywanych strzępków radości wciąż kulących się gdzieś w kątach duszy, grając w chowanego ze Śmiercią. Obok mnie powstawała niestabilna budowa z zużytych chusteczek higienicznych. Miałam jeszcze trzy pudełka. Federico był wczoraj na zakupach.

Wymiana zdań sprzed tygodnia zaginęła w odmętach tamtego wieczoru i jakoś nikt nie miał ochoty do niej wracać. Tylko resztki pretensji przebijały się przez ciemną taflę oczu Lary, jednak posłusznie dusiły się w sobie, milcząc uparcie z zaciśniętymi ustami. Głupowato się uśmiechała, próbując maskować rozszalałą duszę, jednak nie sposób było nie zauważyć bólu kreślącego blizny na jej twarzy. Oczy zawsze mówią prawdę.

Federico podniósł głowę znad „Bezsenności” Kinga i przyjrzał mi się dokładnie. Jego spojrzenie zdawało się mieć szerokie ramiona, gotowe przygarnąć mnie w każdej chwili. W kółko wałkowaliśmy ten sam schemat – zawsze kończył się tym, że nie jestem jeszcze gotowa do życia i należy dać mi święty spokój.

-Nieciekawie wyglądasz. Jesteś pewna, że nie chcesz iść do lekarza?

-Wybacz, nie jestem Angeliną Jolie. I nie. Mogę umrzeć.

-Okej. Tylko mnie uprzedź. Zrobię ci kanapki na drogę.

            I wróciliśmy – on do książki, ja pod koc. Miękka tkanina w kolorowe misie była wystarczająco mocną zaporą. Żadnej większej depresji – poza tą, którą obarczyło mnie życie – pod niej nie doznałam.

            To zabawne. Człowiek nieustannie szuka szczęścia. W każdym kącie, za zasłoną, wśród stron starych książek, w lodówce – to akurat ja, nikt nie wmówi mi, że lodówka nie jest drogą do raju. Kiedy je goni lub już trzyma je w dłoniach, robi plany, by już do końca życia nie dać mu uciec, nie wypuścić mimo żadnych błagań. Naszym planem było właśnie szczęście. Nie żadne wielkie ekstazy, po prostu dożycie przy sobie ostatnich godzin. Tymczasem nie zostaliśmy zaakceptowani przez siły wyższe. Śmierć pomachała mi kościstymi palcami i zniknęła za drzwiami. Wciąż nie docierało do mnie, czemu kazano mi zostać na Ziemi. Nie miałam już żadnego planu. Moim jedynym celem stała się śmierć.

-Nie patrz tak na mnie.

-Dlaczego nie dasz mu szansy?

-Komu?

-Życiu.

            Znikam pod tęczowymi misiami. Paplanina tego typu doprowadzała mnie do szału, tym bardziej, że jeszcze tak niedawno, ja również częstowałam nią każdą poszkodowaną osobę. Chętnie wybrałabym się do Natki z przeszłości i strzeliła jej w łeb. A potem zmieniłabym bieg wydarzeń, by nie straciła swojego Maxiego i nie musiała być taką mną, bez duszy i bez życia.

-Myślisz, że po co tu jesteś? To nie koniec, Natka. Twoja historia wciąż trwa.

            To również mówiłam. Zaczęłam się poważnie denerwować.

-Za dużo czytasz ostatnio.

-Nie, poważnie. Nie możesz tak mówić, mając przeznaczenie za rogiem.

-Przeznaczenie kojarzy mi się z czymś obłędnie romantycznym, a uwierz, że to, na co wpadli ci geniusze z Góry fajne nie jest. Nic już nie rozumiem, jestem tylko kolejnym człowiekiem do wyrzucenia.

-Nie mów tak.

-Będę. Bierz tego Kinga i się zamknij, bo mnie wkurzasz.

            Wytrzymał tylko pięć minut. Potem zaczęły się lamenty, że zupa za słona (Lara plus kuchnia), że pogoda nie taka, że właściwie to on też jest nieszczęśliwy, a cierpiąc, musi patrzeć światu w oczy, bo zabrałam mu koc. Nie było mi go szkoda. Koc jest przeznaczony dla osób o złamanych sercach i braku jakichkolwiek planów na życie – jakie życie, gruzy co najwyżej.

            Zastanawiałam się, czy kiedykolwiek przestanę wypłakiwać serce. Bo niby wszystko można poskładać, jakoś zlepić w całość, ale rysy nigdy nie zejdą. Będą widnieć tam jako blizny, przypominając o stoczonych bitwach, w których przegrałeś minuty szczęścia i wygrałeś strach. A strach nie jest dobrą rzeczą. Ile marzeń skończyło się tylko na smutnych westchnieniach, bo coś zagradzało im drogę? Tego nawet nie da się zliczyć, może i lepiej – nieskończoności bywają przerażające.

-Fede, dobijasz mnie.

-Lubię dobijać ludzi.

-Zauważyłam. Tak, jak Larę?

-Słucham?

-Wiesz, o czym mówię – nie mogłam się powstrzymać. – Jak następnym razem będziecie chcieli mordować się, jednocześnie nie zwracając mojej uwagi, róbcie to dyskretniej. O co chodzi? O mnie, wiem. Ale…

-Nie rozumiesz, Naty…

            Jego sceptyczny ton potrafił żądlić. Odłożył książkę, wciąż nieobecnym wzrokiem wpatrując się w okładkę. Chyba chciał wejść w ciało jakiegoś super odważnego geniusza wykreowanego przez Kinga i zręcznie wyminąć moje pytania.

            No, ale King mu nie pomoże. Nie teraz.

-To mi wytłumacz. – Poprosiłam, wysuwając kudłatą czuprynę spod koca. Włosy roztańczyły się już na wszystkie strony, ale to akurat był najmniejszy problem.

-Znasz Larę. Bywa nie do zniesienia, potrafi irytować jak mało kto, no i ta… sytuacja źle na nią wpływa.

-Nie za ostro? Przecież…

-Ma jakieś niepotrzebne pretensje, chyba przeszkadza jej, że tu jesteś.

            Konstrukcja chwilowego spokoju runęła jak domek z kart. Oniemienie dosięgło każdej części mojego ciała, wchłonęło w krew, pojawiło się w ciemnej tafli oczu – oczu, które nie umieją kłamać. Już sama nie wiedziałam, czego mogę być pewna, komu wierzyć, a usta Federico wydawały się suche, nieszczere, wyblakłe.

            Nie. Nie Lara. Nie ona. Nie osoba, którą spławiam dwadzieścia cztery godziny na dobę, krzyczę na nią bez przerwy, obwiniam o swój zły nastrój i zamykam jej drzwi przed nosem, a ona i tak jest, razem z kolejnym spalonym ciastem, dowodem jej wielkiej miłości do mnie. Wczoraj śpiewała mi „White ballons” na dobranoc. Myślałam, że już nigdy więcej nie będę potrafiła odsłuchać tej piosenki, ale w jej ustach była to tylko jedna z kojących kołysanek, która bezpiecznie prowadziła mnie do objęć Morfeusza.

-Kłamiesz.

-Czemu miałbym kłamać?

-Nie wiem. Ale tak nie jest.

-Co ty możesz wiedzieć…

            Nic.

-Bardzo dużo, Fede. I przestań się ze mną tak bawić, bo i tak ci nie uwierzę. – Mało sensowne słowa przewijały mi się przez usta, tak naprawdę to chciałam tylko zasnąć i płakać.

-Natka, czemu miałbym cię okłamywać? Zależy mi na tobie. Bardzo.

            Spowita czarą jego uśmiechu i czystym spojrzeniem, na chwilę zastygłam w mało rozsądnym poszukiwaniu prawdy. Czujnym okiem pożarł moje wątpliwości, zamarzliśmy w swoich oczach – łapanka na emocje.

            Żółć podchodzi mi do gardła, już nie mam siły toczyć z nim bezgłośnej walki. Drzwi do łazienki są otwarte. Czuję się wykończona wszystkim, przesuwam dłonie po krawędziach zimnej umywalki. W lustrze widzę jakąś obcą mi istotę ze zmęczoną twarzą i ciemnością w oczodołach. Jakbym postarzała się o kilkanaście lat.

-Czekaj, przytrzymam ci włosy! – Lara wyrasta za mną, niczym Dżin z lampy Alladyna, chwytając za sklejone pasma kiedyś czarnych, teraz kompletnie nieżywych loków. – No. Teraz możesz!

            Jej radość mnie przeraża. Boję się tego, że wkrótce ją zepsuję i będzie tylko wrakiem człowieka, który włóczy się po kątach i właściwie nie ma już po co żyć, bo jaki jest sens samego oddychania? To zaledwie ćwiartka procesu życia.

            Maxi się ze mnie śmieje. Opiera się o drzwi – już zamknięte – pośpiewuje coś pod nosem, uderza palcami o powierzchnię pralki. Lara by go zabiła. Mechanik przychodzi do niej non stop. Opróżnia Larze pół portfela, za każdym razem kokietując ją bezzębnym uśmiechem i zaproszeniem na kawę. Zawsze odmawia, po czym płacze pół dnia, bo jedynym facetem, który ją adoruje jest napalony mechanik z prenumeratą pisma o nie całkiem ubranych kobietach.

-Natalka, nie choruj. Pamiętasz, wpychałaś mi kiedyś takie śmieszne, białe tabletki, co smakowały jak zupa twojej mamy – zawsze je wypluwałem, a ty potem przestawałaś się odzywać, ale pomagały. No, to ty też możesz sobie je wziąć.

-Zamknij się.

-Żadnego „cześć, kochanie, miło cię widzieć”? Okej. Kretynka.

-Wal się.

-Kocham cię, Natka.

-Już w porządku?

-Mhm.

            Wyciera mi usta nawilżonym ręcznikiem, sadza na podłodze. Obmywa mi twarz, odgarnia włosy z ramion. Poczułam się bezradna jak kilkanaście lat temu, gdy nosiłam długie warkocze do pasa i pastelowe sukienki – bałam się ludzi, a moimi jedynymi przyjaciółmi były pluszowe niedźwiadki z półki i Lena. I książki, właściwie kolorowanki – wypełniałam biel słońcem, dymem, tęczą – czymkolwiek chciałam, a rzeczywistość na chwilę przestawała być taka zwyczajna.

-Lara…

-Nie przejmuj się nim – odpowiada smutno. – Po prostu ma zły dzień – dodaje niby żartem, jednak chwyta mnie mocno za podbródek i zmusza do spojrzenia sobie w oczy. – Nigdy cię nie zostawię, okej? Nawet tak nie myśl. Zrobię wszystko, żeby było ci najlepiej, jak tylko się da. Nieważne, co powie ci o mnie Federico, olej to, dobra? Ostatnio coś się skomplikowało, ale nie chcę cię martwić, to sprawa między nami. Nie przejmuj się. Ja tu jestem i nie pozwolę, by stała ci się krzywda. Pamiętaj, Natka. Bardzo cię kocham.

            Jej szpiczaste paznokcie – pomalowane na czarno, w białe kropki - wbijają mi się w brodę. Rozluźnia uścisk i znowu się uśmiecha. Nagle zrobiło mi się strasznie głupio, bo rozszarpałam jej uczucia, robiąc z nich kawałek papieru banalny do zdarcia. Zawsze szczęśliwa. Zawsze uśmiechnięta. Zawsze z rumieńcami na policzkach, z wiatrem w kasztanowych lokach, ze słońcem w roześmianych oczach. Zawsze stojąca naprzeciw całemu złu świata – tylko wytykała język, stojąc poza horyzontem, nie bacząc na wszelkie przykrości losu, które zniszczyłyby zwykłego człowieka – ale nie ją.

            Wykrzesać urok z codzienności – trzeba być cudotwórcą, czarodziejem albo Pharrellem Williams’em. A Lara dostrzegała piękno nie w wykwintnych daniach na pozłacanych talerzach, lecz spalonych tostach z ociekającym serem. Wczoraj szalała burza – śmiała się, że to Maxi udziela kursu tańca Aniołom i pewnie mu nie idzie. Płakała ze śmiechu na horrorach, twierdząc, że oberwanie maczetą w głowę to pikuś w porównaniu z problemami typowego obywatela i każdy zamieniłby się z tym – już jakże beztroskim – trupem z rozerwaną czaszką. Płakała za to na książkach, bo jedynie tam były słowa, które raniły w piękny sposób. Kochała deszcz, skacząc w największe kałuże i wracała do domu w mokrych dżinsach. Czerpała inspirację z artystów, puszczając na cały regulator wycie Metalliki – Fede twierdził, że to nie muzyka, za co zawsze obrywał ścierką – tańczyła po pokoju, zupełnie niestosownie, nie do rytmu, boso i zazwyczaj coś zbijała. Trzeci wazon poszedł pięć dni temu.

            Nasza przyjaźń narodziła się z taktownej niechęci. Początkowo modliłam się, żeby wpadła pod kosiarkę, a ona życzyła mi szczęśliwej podróży w ambulansie do piekła. Wszystko to miało przebieg niezwykle dyskretny, chociaż nasze spojrzenia każdego dnia toczyły krwawe batalie. Potem jakoś tak wyszło, że zaprzyjaźniłyśmy się na całe życie. Większość przypadków jest tylko nieśmiałą zapowiedzią przeznaczenia. Właściwie to jedno i to samo. Przypadku używamy natomiast do wymijania prawdy, ponieważ nie wszystkie decyzje losu nam leżą i jakoś trzeba się ich pozbyć. Zazwyczaj to nie wypala. Nigdy.

"Dziękuję, że dokładnie wiesz jak sobie ze mną radzić, ponieważ czasami nawet ja nie jestem pewny, jak radzić sobie ze samym sobą". ~ Colleen Hoover

             

            Pasja była wyzwoleniem. Rozgrzeszeniem, wypluwającym emocje na zewnątrz. Rozgrzewała do czerwoności, przynosząc wkrótce ukojenie, wdrążała się w krew i tak sobie płynęła. Krok, teraz do przodu, krok i obrót. Twarz błyszczała od nadmiaru wysiłku, lecz on z dziwną swobodą bawił się w berka ze zmęczeniem i nawet Gregorio pochwalił go skinięciem głowy.

            Zatrzymał się dopiero, gdy muzyka ucichła i z zaskoczeniem stwierdził, że jest jedną z trzech osób pozostałych na parkiecie. Reszta zmęczonych ciał zawalała cały parapet, barwnie przeklinając pod nosem piątkowy wycisk

            León podniósł kciuk do góry. Jemu też się udało. Jego dłoń złapała rozanielone spojrzenie Violetty, po czym wypuściła je w popłochu – uznanie warte grosze. Castillo westchnęła i zamajaczona nadal wpatrywała się w zarys mięśni kryjących się pod białym podkoszulkiem – podziwiało go również paru chłopców, co było z lekka przerażające.

            Gregorio, z miną płatnego zabójcy, właśnie krzyczał na Francescę. W dobitnych słowach i serdecznym uśmiechu oznajmił, że skoro nie umie wykonać prostego układu, nie nadaje się do tej szkoły. Wybiegła z płaczem, ciągnąc za sobą wianuszek koleżanek i Andresa. Marco ani się śniło jej obronić. Leżał wyciągnięty na parapecie, usta miał otwarte i najprawdopodobniej spał. Albo się bał. Nauczyciel nawet martwego potrafił postawić na równe nogi.

            Wciąż rozanielony Gregorio obrażał kolejne dziewczyny, co kończyło się kolejnymi ucieczkami do pokoju nauczycielskiego, gdzie łzami brano na litość poczciwego Pablo. Nawet Ludmile się oberwało. Bynajmniej nie płakała. Jęczała na cały głos – Boże, jaką ona ma skalę! – domagając się prawidłowego osądu, czyli pokłonów i zapewnieniach o poprawności w stu procentach. Gregorio – nadal uśmiechnięty - tylko parsknął, przyprawiając Ludmiłę o palpitację serca i ostatecznie ją też wyniesiono – Clement ma jednak złote serce.

-Nas dzisiaj oszczędzi – wyszeptał León, gdy nauczyciel kpił z techniki – a raczej jej braku – Camili.

-Chyba ma zły dzień.

-Całe jego życie to zły dzień.

-Myślisz, że kiedykolwiek wydobrzeje?

-Psychicznie? Nie ma opcji. Gregorio nie wygląda na kogoś, kto w wolnych chwilach dokarmia sieroty.

            Ona też tam stała. Zbiorowisko zmęczenia utkane w postaci makowych rumieńców jakoś dziwnie wdzięcznie zdobiło jej twarz, spływało po opalonej szyi, kończyło się w okolicach dekoltu. Za duża bluzka z logiem Nirvany zmięła się podczas tańca, a na prawym kolanie zrobiła się jej dziura w legginsach. Rozszalałe loki rozsypały się po nagrzanych policzkach. Wyglądała najpiękniej na świecie.

            Dzisiaj mu się śniła. Nieskazitelna, skąpana w tafli księżycowego światła, okryta poświatą szeptu gwiazd. Stała w oddali, jakby czekając na jego ruch. Cały drżący postawił pierwszy krok. Zawiał wiatr, a ona tylko trwała w przylepionym uśmiechu. Wtedy sen się urwał, a rankiem zauważył, że zbiła mu się lampka nocna. Z zakochaniem wiążą się jednak straty materialne. Jak już zostanie jego żoną, poprosi, żeby odkupiła mu tę lampę. Tak sobie tylko pomyślał. Przecież jego żoną może być nawet ta kudłata z klasy wyżej, albo niziutka blondynka, co zawsze kupuje czekoladę na długiej przerwie. Możliwości jest wiele, więc czemu by nie wepchnąć Natki do tego zestawienia?

-Natalia! Tańczysz makabrycznie! Ma – ka – brycz – nie! Nie mam pojęcia, kto wpuścił cię do tej szkoły. To miało być miejsce dla utalentowanych ludzi, a nie amatorów bez grosza talentu, Jezu najsłodszy, za jakie grzechy każesz spędzać mi czas z tymi matołami? To wszystko wina Pablo. Puszczą go z torbami, zobaczycie. Tacy ludzie nie zachodzą daleko, najwyżej na ślepą uliczkę. O czym to ja mówiłem? A tak! Natalia, zejdź z moich oczu, albo naucz się tańczyć, w co wątpię, więc lepiej zjeżdżaj i już się nie pokazuj.

            Dokładnie nie wiedział, co nim pokierowało – może ledwo widoczny zwiastun deszczu w jej oczach? Albo te drobne dłonie, zaciśnięte w jakże bezbronne piąstki? Koniec końców, stał teraz przed nią, modląc się, by Gregorio nie zechciał odstawić go siłą z powrotem na miejsce.

-Sądzę inaczej.

-Zapewne tak, Maximiliano. Dzieci zazwyczaj są upośledzone. Odmaszeruj.

-Nie, poważnie. Może było parę niedociągnięć – spojrzenie Naty uszczypnęło go w tył szyi, zabolało – Ale ogólnie to wyszło nieźle. I wszystko można poprawić.

-Nie rozśmieszaj mnie, chłopcze. I zdejmij ten hełm, wyglądasz jak zwolennik Afganistanu. Panna Perdido zawaliła wczoraj taniec towarzyski, co jest dla mnie skandalem. Och, wy nieudacznicy pod każdym względem!

-Ale ona tańczyła wtedy z Marco, a on jest dziwny.

-Fakt, nosi jeszcze gorszy hełm od ciebie. Przypomina bobra.

-To moje włosy! – Marco magicznie ożył, odlepiając się od parapetu. – Nie życzę sobie, by ktokolwiek je obrażał!

Gregorio machnął ręką. – A cicho. No, odejdź już. Pani Natalia nic nie umie, musisz się z tym pogodzić, choć ja nie umiem, bo jak można tak mordować taniec?

            Natalia zamierzała się rozpłakać – nie mógł do tego dopuścić, bo jeszcze i mu by się udzieliło, a to taki wstyd. Musi iść do Pablo z pretensjami. Do sądu też może. Na koniec zostawi sobie Obamę, on na pewno już coś zaradzi.

            Najchętniej zgarnąłby teraz tę kruszynkę w ramiona, ale chyba by go zabiła, a przez jakiś czas musi wyglądać przyzwoicie, żeby na zdjęciach ślubnych ładnie wyjść. A w tym całym photoshopie to jeszcze mu nos powiększą, no i jak on będzie wyglądał?

-Jak jesteś taki mądry, to bardzo proszę, zrób z nią coś. – Co mogło kryć się za tym „coś”? Jak wiele znaczeń ma to krótkie, jednosylabowe słowo! Owszem, mógłby ją przytulić, pocałować, ożenić się z nią, zamieszkać jeszcze nie, bo za wcześnie, ale… aha, chodziło mu o taniec, w porządku. – Powtórka z wczoraj. Tańczycie do „Iris”. Ciekawy utwór, często puszcza się go na weselach, podczas pierwszego tańca nowożeńców. Angie tak mówi, a ona się na tym zna, choć jest tyle warta, co ten śmieszny człowieczek Pablo. Ale przynajmniej jest, na co popatrzeć.

            Czasami los jest wobec nas przychylny – podsuwa ustom trafne słowa, niby przypadkiem krzyżuje drogi. Innym razem potrafi za to wszystko zdmuchnąć i tak po prostu sobie pójść, zostawiając ludzkie serce na spuście. Dziwna rzecz z tym życiem.

            Jego Anioł Stróż pracował dzisiaj po godzinach. Ile zmysłów może pobudzić zwykłe zetknięcie się dłoni? Delikatność jej skóry oblana białym światłem, wdrążyła się w jego umysł, doprowadziła do chwilowego onieśmielenia. Nagle jęki i przyspieszone po wysiłku oddechy ucichły. Cisza była sprzymierzeńcem miłości. W chaosie na ogół wszystko się plątało, często padało ofiarą rezygnacji. A teraz jedynym dźwiękiem było bicie serca – trudno stwierdzić, którego. Ich wspólna muzyka rozpłynęła się po całym ciele, a oczy – znowu błyszczące – zadomowiły się w własnych barwach.

-Tylko mnie nie podepcz – rzuca Natka, gdy on myślami już jest na ich weselu i widzi ją w długiej, białej sukience do ziemi. Powinien się leczyć.

-Może.

-Maximiliano, dziecko, miałeś stać pięć kroków dalej! Puść jej rękę, jak jej zimno, to niech się ubierze. Do roboty!

            Straszny człowiek. Przeszkadza mu się zakochiwać.

            Potem było już tylko dziwniej.

And I'd give up forever to touch you

'Cause I know that you feel me somehow

Stawia trzy kroki do przodu, zataczają wokół siebie koło. Nie mogą oderwać wzroku.

You're the closest to heaven that I'll ever be

And I don't want to go home right now

Chwyta ją w talii, delikatnie przechyla głowę ku niemu. Zwraca się w lewo – jakby chciała uciec – łapie jej rękę w wolnym biegu i okręca. Znowu przebiega dłońmi po plecach, tkanina granatowej koszulki marszczy się pod wpływem jego dotyku. Patrzy, jak wygina się w łuk, a jej loki ledwo dotykają ziemi.

And all I can taste is this moment

And all I can breathe is your life

'Cause sooner or later it's over

I just don't want to miss you tonight

Przez chwilę trwają w wolnym tańcu. Dłonie splecione w uścisku – pasują do siebie idealnie, jak dwa kawałki puzzli – wymieniają się ciepłem. Natka stawia kroki niezdarnie, ale pod wpływem jego spojrzenia, nawet te niedogodności stają się urocze i tylko ożywiają chwilę. Ma takie piękne oczy.

And I don't want the world to see me

'Cause I don't think that they'd understand

When everything's meant to be broken

I just want you to know who I am

Muzyka nagle uderzyła ich w sam środek duszy, była głośniejsza, szybsza, rozeszła się po zamglonych ścieżkach powietrza. Unieśli się w przestrzeni, gdy oplótł ramiona wokół jej talii, po czym podniósł ją wysoko, obracając się wokół własnej osi. Dookoła nie było nikogo. Tylko rozmazane kolory, jakaś niewyraźna tęcza, która mało kogo obchodziła. Była lekka jak cienki kawałek szkła.

And you can't fight the tears that ain't coming

Or the moment of truth in your lies

When everything feels like the movies

Yeah you bleed just to know you're alive

Prowadził jej dłonie we właściwym kierunku, szeptem kazał jej poddać się sobie. Poruszyła się pewniej, biła z niej własna energia – jakieś gorąco, które trudno zdefiniować, przyjemnie parzyło, gdy wymykało się spod chudych palców. Coś w każdym razie płonęło.

And I don't want the world to see me

'Cause I don't think that they'd understand

When everything's meant to be broken

I just want you to know who I am

Teraz szybciej, krążą już po całej sali, tu ją obraca, tu lekko podnosi. Czuł, że w jakiś sposób rozmawiają, a taniec zastępuje im tylko miliard niepotrzebnych słów, które i tak niewiele by zdziałały. Budowali siebie z spojrzeń, gestów i emocji palących się w roztańczonych sercach.

And I don't want the world to see me

'Cause I don't think that they'd understand

When everything's meant to be broken

I just want you to know who I am

W finalnej fazie porzucili ciężary nieczystości. Porwał ją w ramiona, trzymał z całych sił, jakby nigdy w życiu nie zamierzał jej już puścić i cieszyć się upajającą świadomością, iż choć przez małą chwilę należy do niego. Nieme wyznania przenikały przez ich splecione ciała, napięcie ustąpiło ekstazie. A oni wciąż tańczyli, jakby nie istniał koniec, muzyka nie ucichła, a gwiazdy spadły na ziemię bez żadnego dźwięku.

Chciał ją dotknąć. Bez wyznaczonych granic.

Chciał ją całować. Bez tchu.

Chciał pokochać ją na śmierć i życie. Bez pamięci.

-Puść ją już, bo się wzruszę. Wam to tylko jedno w głowie. Macie piątki, aczkolwiek wiem, że ta cała szopka miała służyć jedynie legalnemu macaniu pani Perdido, Maximiliano. Daleko na tym nie zajdziesz. Koniec zajęć, rozejdźcie się do domów i przypomnijcie rodzicom, żeby nie zapomnieli zapisać wam w testamencie talentu. Żegnam.

            Nie usłyszał. Jak nieobecny wpatrywał się w jej oczy, zaciskał palce na jej pachnącej skórze. Oszołomienie mało znaczyło, raczej wpadł w dziwną otchłań bez dna – jak ciemność w jej ogłupiających tęczówkach.

-Głuchy jesteś? Możesz mnie postawić?

            Bańka mydlana prysła, a jego twarz przybrała barwę dorodnego pomidora. Że też musi być taka mało romantyczna.

-Wybacz.

-Postaw mnie.

-A „dziękuję’?

-Niby za co?

-Dzięki mnie masz piątkę! Sama w życiu nie byłabyś w stanie…

-Chcesz powiedzieć mi, że jestem kiepska? – Zaciska piąstki. Jak zacznie go okładać, to najpewniej wygra.

-No, pierwszorzędne toto nie było. Dzięki mnie jakoś dało się na ciebie patrzeć.

-Odszczekaj to.

-Hau. Czekam na „dziękuję”!

-Wal się.

-Ty też.

            Natka z hukiem uderzyła o podłogę, a on beztrosko wsadził dłonie do kieszeni i pogwizdując wyszedł z sali. Najwyżej obiła sobie kość ogonową. Nie, to nie. Nie będzie się z nią cackał, nie dość, że wszystko wybucha, to jeszcze śmie to gasić, bezczelna, nie? Ech. Postanowił poszukać kogoś, kto pozwoli wewnętrznym fajerwerkom tańczyć.

            Ale ta otchłań była bez dna.

"Słowami świadczyć miłość - to nie miłość." ~ Sofokles

-Fede, ktoś puka do drzwi! Otwórz!

-Zajęty jestem, sama otwórz!

-Baran – mruczy pod nosem, opuszczając kanapę w tempie schorowanej emerytki. – Widzisz, Natka, gdyby nie ty, to już dawno strzeliłabym go tą zakichaną patelnią. – wyznaje, masując się po obolałym kręgosłupie. - Pewnie to ten stary oblech, znowu pralka siadła. Możesz mi kupić nową na święta.

            Chciałam uświadomić jej, że to Maxi zepsuł, ale uśmiechnęłam się tylko wymijająco i wróciłam do „Bezsenności”. Mam nadzieję, iż Fede nie będzie za szybko chciał jej z powrotem. Zaangażowanie w problemy innych, często przygasza te własne. Zdawałam sobie sprawę, że chwilowe zapomnienie jest niewiele warte, ale potrzebowałam spokoju jak nic innego. Właśnie dlatego pragnęłam odejść w jego ciepłe ramiona, wciąż obecne gdzieś w pobliżu. Czułam go za każdym razem, gdy otwierałam oczy.

            Czasem mnie to pocieszało, innym razem wyciskało łzy z przekrwawionych oczu. Miałam zdjęcia, ale zdjęcia nie pocałują mnie na „dzień dobry”, nie przytulą, nie będą chrapać po trzeciej w nocy. No i na co mi takie papierowe wspomnienia, skoro nawet w dotyku są jakieś szorstkie, w przeciwieństwie do utrwalonych do nich chwil? Jedno sprzecza się z drugim.

            Wciąż straszono mnie powrotem do codzienności. Mama dzwoniła niemalże codziennie z wyuczonym już na pamięć „musisz zacząć żyć, Natka”. Nie zamierzałam do niczego wracać, ponownie czerpać radość z rzeczy, które nie miały już sensu. Z  miłością nawet mieszanie herbaty jest czymś interesującym, z tęsknotą – każdy uśmiech zamyka się w czterech ścianach.

Do kogo niby miałabym wrócić?

Do przyjaciół? Wielu z nich okazało się zwykłymi znajomymi.

Do pracy? Nie mogłam znieść myśli, że umiałam posługiwać się Takimi słowami i naprawdę uważałam, że one pomagają. Nie nadawałam się na swoje stanowisko.

Do świata? A co to za świat bez Maxiego…

-To nie jest najlepszy pomysł, serio, powinieneś sobie wyjść…

-Pani Natalia!

            Zamarłam. Kiedy go zobaczyłam, ponownie znalazłam się w moim przestronnym gabinecie o pistacjowych ścianach i promieniach słońca wdzięcznie wpadających do pomieszczenia. Widziałam kilkanaście książek poupychanych na półkach, maki w wazonach i Jego zdjęcie na biurku. Widziałam Judy kładącą na moim biurku kawę z mlekiem i plik papierów. Widziałam mój pękaty kalendarz, z którego wystawały pocztówki i papierki po truflach. Widziałam swoje nienaganne odbicie w lustrze – malinową marynarkę, białą sukienkę do kolan i włosy spięte w kok z drobną pomocą miliona wsuwek – i tak w końcu puszczały.

-Byliśmy umówieni na wizytę, ale usłyszałem, że wzięła pani urlop. Sekretarka powiedziała mi, gdzie panią znajdę i postanowiłem przyjść do pani do domu.

            Rozanielony wzrok Felipe Diaz’a przypomniał mi, że jestem psychologiem. Psychologiem z depresją, który wpadł w pułapkę własnych słów. O zgrozo.

**

Nie oszalałam - chyba, że tak, no to trudno.

Zapewniam, że się nie pogubicie - chyba, że tak, no to trudno.

Będzie tutaj Coś na święta - rozdział - nie rozdział. Zobaczycie, zresztą, jestem kiepska w spojlerach.

Kocham was, Szafirki.